زندگینامه ی رونالدو ی برزیلی

رونالدو لوئیز نازاریو د لیما در تاریخ 22 سپتامبر سال 1976 در ریودوژانیرو در برزیل به دنیا آمد. رونالدو فوتبال را در باشگاه تنیس والکوئره که یک تیم فوتسال محلی در منطقه بنتو ریبیرو بود‌(منطقه‌ای که در آن متولد شده بود)، آغاز کرد. اول قصد داشت دروازه‌بان شود،‌اما به دلیل کم بودن زمان حضورش درتیم، به خط حمله روی آورد. در 13 سالگی به باشگاه فوتسال سوسیا راموس بنتو ریبیرو پیوست. دو سال بعد به تیم سائوکریستووائو رفت و از آنجا بود که در زمین‌های بزرگ بازی کرد. به دلیل توانایی زیادش در بازی از یک سو پیشنهاد بازی در تیم ملی زیر 17 سال برزیل را دریافت کرد و از سوی دیگر مورد توجه باشگاه کروزیرو از بلو هوریزونته قرار گرفت که در سال 1993 نیز او را به خدمت گرفت. رونالدو در اولین فصل حضورش در لیگ فوتبال برزیل، 12 گل در 14 بازی به نام خود ثبت کرد. به اینها باید 22 گلی را هم که در لیگ منطقه‌ای میناس گرایس زد، اضافه کرد. بعد از این که در سال 1994 اولین بازی ملی خود را انجام داد و در جام جهانی آمریکا هم شرکت کرد، مورد توجه و علاقه چندین باشگاه اروپایی قرار گرفت. گرچه دو تیم بزرک ایتالیایی،‌یوونتوس تورین و آ.ث. میلان هم در بین این تیم‌ها بودند، وی به پیشنهاد روماریو،‌هم‌تیمی‌اش در تیم ملی برزیل، به ازای 5/9 میلیون مارک راهی باشگاه هلندی آیندهوون شد. این مبلغ در آن زمان بالاترین مبلغی بود تا آن موقع به یک بازیکن برزیلی پرداخت شده بود.رونالدو از سال 1994 تا 1996، 57 بازی رسمی برای آیندهوون انجام داد و 54 گل هم زد. وی در سال 1996 به ازای 30 میلیون مارک به بارسلونا پیوست. گرچه فقط یک فصل در این تیم بود، اما در همین مدت بسیار موفق عمل کرد. وی در فینال جام در جام اروپا تک گل پیروزی‌بخش بارسا را در مقابل پاری سن ژرمن، مدافع عنوان قهرمانی به ثمر رساند و با 34 گل زده، در سال 1997 آقای گل باشگاه‌های اسپانیا شد. وی در این دوره دوبار نیز در سال‌های 1996 و 1997 به عنوان مرد سال فوتبال جهان و یک بار در سال 1997 به عنوان مرد سال فوتبال اروپا انتخاب شد، و هر دو بار به عنوان جوان‌ترین بازیکنی که به این موفقیت دست پیدا می‌کند. وی در شروع فصل 1998/1997 به باشگاه ایتالیایی اینتر میلان منتقل شد. نراتزوری‌ها امیدوار بودند که با استخدام وی سلطه یوونتوس و میلان بر سری A را بشکنند و اولین عنوان قهرمانی پس از سال 1989 را کسب کنند. این انتقال 50 میلیون مارک برای اینتر هزینه داشت که در آن زمان رکورد نقل و انتقالات را در دنیا شکست. در آن فصل اینتر نایب قهرمان سری A و نیز قهرمان جام یوفا شد. رونالدو نیز برخلاف آن که در هر لیگی در همان فصل اول آقای گل می‌شد،‌در آن فصل بعد از اولیور بیرهوف آلمانی،‌دومین گلزن برتر ایتالیا شد. فصل بعدی برای اینتر میلان فاجعه‌آمیز بود. آنها در لیگ هشتم شدند و به هیچ‌یک از جام‌های اروپایی هم راه نیافتند. رونالدو در این فصل برای اولین بار دچار مصدومیتی جزئی شد و فقط در 19 بازی تیمش حضور پیدا کرد و 14 گل نیز زد. فصل بعدی مصدومیتش پیشرفت کرد. در نوامبر سال 1999 زانوی راستش به شدت آسیب دید و پس از چهار ماه، وقتی به میدان برگشت،‌در همان بازی اول و در دقیقه ششم به علت پارگی دوباره رباط پای راستش مجبور به ترک زمین شد. پس از 17 ماه استراحت در 20 سپتامبر سال 2001 در جام یوفا در مقابل تیم رومانیایی اف.سی. براشو به میدان بازگشت. با درخشش رونالدو در دور برگشت فصل 2002/2001 (7 گل زده در 10 بازی)، اینتر تا هفته آخر لیگ هم شانس قهرمانی داشت.با یک شکست 2 بر 4 مقابل لاتزیورم در روز آخر، صدر جدول به یوونتوس رسید. در مقابل،‌در جام جهانی 2002 در ژاپن و کره جنوبی، رونالدو بازگشتی موثر در قهرمانی برزیل داشت . بعد از آن،‌رونالدو از اینتر میلان جدا شد و با مبلغ 45 میلیون یورو به رئال مادرید پیوست تا پس از لوئیز فیگو و زین‌الدین زیدان، سومین فوق‌ستاره خارجی این تیم باشد. اولین فصل حضور در رئال بسیار موفقیت‌آمیز بود. او در همان سال با رئال قهرمان جام باشگاه‌های جهان شد و به علاوه بازهم به عنوان مرد سال اروپا و جهان انتخاب شد. وی از یک سو مطمئن‌ترین گلزن تیمش بود و از سویی دیگر در این فصل،‌بیست و نهمین قهرمانی‌اش در لالیگا را جشن گرفت.در فصل بعدی نیز یک بار دیگر پس از سال 1997 آقای گل باشگاه‌های اسپانیا شد. اما رئال نه در آن فصل و نه در دو فصل بعدی موفق به کسب هیچ عنوانی نشد، چیزی که برای تیم با آن همه ستاره یک فاجعه واقعی بود به خصوص که هم‌زمان بارسلونا، بزرگ‌ترین رقیب رئال، هم در لالیگا و هم در لیگ قهرمانان اروپا توانسته بود به مقام قهرمانی برسد. از فصل 2007/2006 دیگر رونالدو موقعیت خوبی در تیم نداشت. به طوری که در طول 215 روز هیچ گلی نزد و از سوی سرمربی جدید رئال،‌فابیو کاپلو،‌از ترکیب اصلی نیز کنار گذاشته شد، چراکه به مهاجم تازه وارد تیم،‌رود فان نیستلروی هلندی اعتماد بیشتری داشت. در کنار همه این‌ها،‌مصدومیت‌های جدید نیز گریبانگیر رونالدو شد. همه این‌ها سبب شد تا وی در ژانویه سال 2007 به فکر بازگشت به میلان در سری A ایتالیا بیفتد. البته این‌بار نه به اینتر میلان، ‌بلکه به تیم رقیبش،‌آ.ث. میلان. انتقالی که باعث بی‌اعتباری‌اش نزد هواداران اینتر شد. در میلان دوباره شروع به گلزنی کرد، اما در لیگ قهرمانان اروپا حق بازی در میلان را نداشت، ‌چراکه در همان فصل با پیراهن رئال در این مسابقات بازی کرده بود. البته در همان فصل،‌تیم سابق او، رئال موفق شد قهرمانی در لالیگا را کسب کند. در سال 2007 با چندین مصدومیت مواجه شد‌، به طوری که در مجموع یک نیم‌سال در اختیار تیمش نبود متعاقب آن به تیم فنرباغچه استانبول ترکیه و سپس فلامینگو ریودوژانیرو پیوست. در همین زمان به دلیل انجام یک انتقال خون که برای بهبودی سریع‌تر پای مصدومش انجام شده بود، به دوپینگ متهم شد. با وجود این، در تاریخ 13 ژانویه سال 2008در بازگشت به میادین فوتبال، در دیدار برابر ناپل دو گل زد و یک گل ساخت تا بازهم هنر فوتبالش را به رخ بکشد. اما این بازگشت فقط یک ماه به طول انجامید،‌چراکه در 13 فوریه 2008 در دیدار مقابل لیوورنو رباط زانوی چپش به کلی پاره شده و به شدت دچار مصدومیت شد. پزشکان معالجش پیش‌بینی می‌کردند که تا اوایل ماه نوامبر بهبود یابد. به موازات این جریان، اتهام دوپینگ برعلیه او و باشگاه سابقش علنی شد و گفته شد که وی زمانی که در آیندهوون هلند بازی می‌کرده است، برای انبساط ماهیچه داروی آنابولیکا به او تجویز شده و همین معالجه سبب بروز این‌همه آسیب‌دیدگی شده است. از همین رو باشگاه میلان قرارداد او را تمدید نکرد، به طوری که وی در اول ژولای سال 2008 بدون باشگاه ماند. وقتی به ریودوژانیرو بازگشت،‌در دسامبر همان سال قراردادی یک ساله با باشگاه کورینتیانس سائوپائولو امضاء کرد و در همان ابتدا با این تیم قهرمان منطقه سائوپائولو و جام حذفی برزیل شد.

نام:دیگو آرماندو مارادونا

تاریخ تولد: 30 اكتبر 1960

محل تولد: ویا فیورتیو،آرژانتین

• پسرك مظلومی كه جهان را تحت تاثیر قرار داد

در آرژانتین چیز هایی وجود دارد كه هیچگاه از سكه نمی افتند مانند دسر كارامل محلی آنها و دختران زیبایشان.فوتبال هم یكی دیگر از اینها میباشد،ورزشی كه مدهاست دلخوشی و سرگرمی مردم آرژانتین است و روز به روز به محبوبیت آن اضافه میشود.اما در 30 اكتبر 1960 پسری به دنیا آمد كه علاقه مردم آرژانتین به فوتبال را دو چندان كرد...اسم او را دیگو گذاشتند.

در آن زمان حتی به فكر پدر مادرش هم نمیرسید كه این پسر بچه موفرفری با آن نگاه مظلوم بتواند تا این حد دنیا را متوجه خود بكند و در تاریخ ماندگار شود.

• رفاقت دیگو و توپ!

در آمریكای جنوبی یك خصلت مشترك بین همه كودكان وجود دارد و آن این است كه آنها قبل از اینكه به مدرسه بروند و با همسالان خود دوست شوند با توپ فوتبال آشنا میشوند.دیگو خیلی كوچك بود كه در كوچه پس كوچه های ویافیورتیو با توپ چهل تكه اش به این طرف و آن طرف میپرید!او به خاطر فیزیك بدنی اش همیشه با پسر های بزرگ تر از خودش فوتبال بازی میكرد و به واقع از آنها برتر بود!

تا اینكه توجه سرمربی تیم جوانان آرژانتینیوس جونیورز،فرانسیس كورنخو، را به خود جلب كرد!این مربی به توانایی های دیگو شك نداشت اما مطمئن نبود كه او بتواند با افرادی بزرگ تر از خودش به راحتی كنار بیاید و ابتدا از پذیرفتن او خودداری كرد اما اصرار های دیگو سرانجام نتیجه داد و مربی در مقابل این چپ پای كوچك نرم شد.دیگو خیلی سریع فوق ستاره تیم شد و در 136 بازی به هیچ وجه طعم شكست را نچشید تا اینكه برای تیم بزرگسالان جونیورز فرا خوانده شد و در 20 اكتبر 1977 در لیگ دسته اول پای به میدان گذاشت و به مصاف ریورپلات رفت و هرچند 2-1طعم شكست را چشید اما آن آغازی بود بر دوران طلایی فوتبال او.بعد از آن مورد توجه بوكا جونیورز قرار گرفت و پایش به اروپا گشوده شد وتیمهای بارسلونا،ناپولی و سویا تیم هایی بودند كه شاهد تكنیك بی نظیر و پای چپ جادویی اش بودند.

• ستیزه جو از ابتدا

دیگو برای تیم ملی آرژانتین بازی هایی به یاد ماندنی انجام داد و هرچند كه بعد از باتیستوتا با 34 گل زده در 91 بازی به عنوان دومین گلزن آرژانتین شناخته میشود ولی تاثیر او در تیم به حدی بود كه فدراسیون فوتبال آرژانتین پیراهن شماره 10 این تیم را بازنشسته اعلام كرد.(هرچند بعد ها با مخالفت فیفا مجبور به لغو این تصمیم شد).

عشق و علاقه آرژانتینی ها به او از 13 آپریل 1977 آغاز شد.در آن روز مارادونا برای اولین بار پیراهن تیم كشورش را پوشید و در یك بازی دوستانه به مصاف تیمی منتخب از ستارگان لیگ آرژانتین رفت.بازی خوب او باعث شد تا سزار لوییس منوتی نتواند از او چشم پوشی كند و از او برای حضور در مرحله نهایی جام جهانی 1978 دعوت كرد.آرژانتین در آن مسابقات قهرمان شد اما بدون مارادونا و منوتی ترجیح داد تا او را بر روی نیمكت بنشاند!

حضور در جام جهانی هرچند كه به او بازی نرسید اما یك تجربه خوب برای دیگو بود و تابستان همان سال او به همراه تیم جوانان آرژانتین فاتح رقابت های جهانی جوانان در ژاپن شد.دیگو سالها بعد راجع به آن روز گفت"تا آن زمان حضور بر روی چمن برایم فقط حكم یك تفریخ را داشت و به هیچ وجه حس نمیكردم كه در یك مسابقه فوتبال ممكن است به بازیكن تا این حد فشار بیاید.بعد از آن هم هیچگاه آنقدر تحت فشار قرار نگرفتم،البته به جز مواقعی كه دخترم از من خواسته ای دارد!"

اما او مردی پر حاشیه بود و بارها حضور در دادگاه را تجربه كرد.ابتدا به خاطر شلیك كردن به یك خبرنگار با تفنگ بادی و بعد هم به خاطر به ناسزا گرفتن پاپ در یك برنامه تلویزیونی!

در بیرون میدان دشمنان زیادی داشت كه در پایان حریف آنها نشد و دیگو را از پای در آوردند.اما در زمین فوتبال بی رقیب بود. بی دلیل نیست كه میشل پلاتینی اسطوره فوتبال فرانسه راجع به او میگوید"كاری را كه من با توپ فوتبال هم قادر به انجامش نیستم او با یك پرتغال به راحتی انجام میدهد"

• دیگو و جام های جهانی

در جام جهانی 1982 او نتوانست آن كیفیت همیشگی اش را به نمایش بگذارد.آرژانتین بازی افتتاحیه جام را از بلژیك باخت و بعد از آن مجارستان و السالوادور را از پیش رو برداشت.دیگو دو گل در مقابل مجارستان به ثمر رساند اما نتوانست اینكار را در برابر ایتالیا و برزیل تكرار كند و آرژانتین در مرحله دوم از دور رقابت ها كنار رفت.

اما در مكزیكو 1986 او بسیار خوش درخشید.5 گل او-یكی به ایتالیا و دو جفت به انگلیس و بلژیك- تیم كارلوس بیلاردو را به فینال رقابت ها رساند و با پیروزی 3-2 آرژانتین برابر آلمان غربی قهرمان جهان شد و خود را به عنوان بزرگترین فوتبالیستی كه ناكنون پای به چمن فوتبال گذاشته به جهانیان معرفی كرد.

4 سال بعد بازی ها در ایتالیا برگزارشد.دیگو 7 سال را به همراه ناپولی گذرانده بود و با آن تیم دو بار قهرمان باشگاه های ایتالیا و یك بار هم قهرمان جام یوفا شده بود ولی آن تورنمنت برای دیگو شرایط متفاوت تری داشت و او قبل از شروع بازی ها از ناحیه زانو مصدوم شد اما با اتكا به قدرت بدنی اش و علیرغم آن مصدومیت پای به زمین گذاشت و آرژانتین را از سد برزیل،یوگشلاوی و ایتالیا گذراند اما در فینال و در مقابل پنالتی آندریاس برمه كاری از دستش بر نمی آمد و آرژانتین به نایب قهرمانی قناعت كرد.

اما آخرین پرده از حضور مارادونا در جام جهانی،تاریك ترین آنها نیز بود.مسابقات در آمریكا برگزار میشد و مارادونا در دو بازی ابتدایی در مقابل یونان و نیجریه حضور داشت اما كمیته مسابقات اعلام كرد كه آزمایش دوپینگ او مثبت است و او از ادامه همراهی تیم ملی آرژانتین محروم شد.هم تیمی های او هم نتوانستند در غیابش كاری از پیش ببرند و آرژانتین از مرحله دوم فراتر نرفت.







بعد از آن دیگو سالهای سختی را گذراند و در حالی كه گرفتار اعتیاد بود به كوبا رفت تا با كمك دوست صمیمی اش فیدل كاسترو اعتیاد را ترك كند و تا حد زیادی هم در این راه موفق بود.بازی خداحافظی او در 10 نوامبر 2001 با شكوه هرچه تمام تر در استادیوم لا بومبونرا (استادیوم خانگی بوكا جونیورز) برگزار شد و او در قالب تیم ملی آرژانتین به مصاف تیمی متشكل از ستارگان هم دوره اش رفت و بدین ترتیب آرژانتین با پسرك طلایی اش وداع كرد!





ü سوابق بازیگری

v 91 بازی ملی و 34 گل

v حضور در جام جهانی 1982 اسپانیا

v قهرمانی در جام جهانی 1986 مكزیك

v انتخاب به عنوان بهترین بازیكن جام جهانی 1986 مكزیك

v نایب قهرمانی در جام جهانی 1990 ایتالیا

v حضور در جام حهانی 1994 آمریكا

v 1976-1981 آرژانتینیوس جونیورز (166 بازی و 116 گل)

v 1981-1982و1995-1997 بوكا جونیورز(71 بازی و 35 گل)

v 1982-1984 بارسلونا (58 بازی و 38 گل)

v 1984-1991 ناپولی (259 بازی و 115 گل)

v 1992-1993 سویا (29 بازی و 7 گل)

v 1993-1994 Newell's old boys (5 بازی بدون گل زده)

v قهرمان آرژانتین 1981

v قهرمان ایتالیا 1987 و 1990

v جام حذفی ایتالیا 1987

v جام یوفا 1989



ü سوابق مربیگری

v 1994 ماندیو كورینتیاتس

v 1995 ریسینگ كلاب آویاندا

متولد: 23 اكتبر 1940، ترس كوراكواز، برزیل

بازیهای ملی: 92

گل های بین المللی: 77

تیم ها: سانتوز، نیویورك كاسموس

افتخارات تیمی: جام جهانی 1958، 1962، 1970

قهرمانان كلوپ جهانی: 1962، 1963

قهرمان ایالت ساوپولو: 1956، 1958، 1940، 1941، 1942، 1944، 1956، 1967، 1968

افتخارات شخصی: مرد سال فوتبال آمریكای جنوبی در سال 1973

« همانطور كه بتهون برای موسیقی متولد شد، من برای فوتبال به دنیا آمدم» جملاتی با شكوه و مبتكرانه مگر زمانی كه در مورد نابغه فوتبال برزیل، پله، مطرح شوند.

یك خبر، با چهار بار قهرمانی جام جهانی، ربته اول، 283 گل درجه یك، كه 12 تای آن را در فینال مسابقات جام جهانی زد

یكی از اعضای بازیكنان جادویی برزیل كه بزرگترین جوایز سالهای 1958، 1962 و 1970 را به خود اختصاص داد. ولی همانطور كه مجموعه ای از نت های درهم و برهم یك سمفونی را برای بتهون نمی ساختند، آمار هم نمی توند عظمت بازی این نوابغ را به معرض نمایش گذارد، مهارتهای زیبا، سرعت حیرت آور،‌قدرت كنترل توپ و در آخر لباس های زرد و آبی معروفشان در بین این همه ستاره، پله بهترین بود.

باید بی انعطاف پذیر، چابك و قوی به نظر می رسید قادر بود با توپ هر كاری كه می خواهد بكند. به راحتی از عوامل دفاعی می گذشت و هر بار كه موقیتی پیش می آمد همه منتظر عملیاتی خیره كننده از او بودند و برزیل فوتبالی پر ماجرا را ارائه می كرد، همواره درحمله بود همه چشمها خیره به نتیجه مسابقه هیچ كس نمی تواندصداهای تشویق تماشاگران به هیجان آمده را فراموش كند: « برا – زیل ش ش ش ، برا – زیل ش ش ش » این نوع تشویق اولین بار در شیلی در بازیهای جام جهانی 1962 به گوش رسید و طرفداران انگلیسی برزیل نیز به تقلید آن پرداختند. ابتدا نام بازیگران بلند گفته می شود كه با انفجار از صدای دست زدن تماشاچیان و به دنبال آن آوای: ایی – یه ادو (ee- ay-adeo) تمامی ورزشگاه را فرا می گرفت . بعد از سه دهه ممكن است این آوازها دستخوش تغییرات شده باشند ولی این فوتبال برزیلی پله بود كه به جهانیان نایان می شد.

پله در یك محله فقیر نشین «ترزكوآكوز» (Tres coracoes) در سال 1940 بدنیا آمد. پدرش كه به دوندینو معروف بود یك فوتبالیست بود ولی به شهرت پسرش دست نیافت. پله از زمانی كه یاد گرفت به توپ ضربه بزند عاشق فوتبال بود ولی مادرش از این علاقه زیاد راضی نبود زیرا شوهرش از مسابقات پول كمی برای خانه می آورد و مادر پله به دنبال راه بهتری برای سرنوشت پسرش بود.

مهارت زودرس پله خیلی زود مورد توجه دی بریتو (debrito) یكی از اعضای تیم ملی برزیل قرار گرفت و او مهارتهای لازم را به پله آموخت در سال 1954 در 14 سالگی به عضویت باشگاه قهرمانان جوانان «باورو» (bauro) در «ساوپولو» درآمد. در 16 سالگی علیرغم جراحت زانو كه می رفت تا مشكلاتی را در زندگی حرفه ای ایجاد كند، پله به «سنتوز» رفت و تا پایان سال 1974 در آنجا ماند. پله و سانتوز با هم افسانه شده بودند در اروپا سفر می كردند و بازیهای دوستانهای را پشت سر می گذاشتند اما در سال 1972 پله دوباره به باشگاه معروف خود بازگشت.

جام جهانی 1958 در سوئد بود كه عرصه را برای نشان دادن نبوغ پله باز كرد. او 17 ساله بود و یك سال پیش برنده اولین جام دوران ورزشی اش شده بود. اما با جراحت به سوئد آورده شد آخرین بازی گروه كه بین برزیل و روسیه در گوتنبرگ انجام شد اجازه بازی پیدا نكرد. برزیل این بازی را 2-0 برد و با پاس گلی كه برای واوا آماده كرد نوید تولد یك قهرمان را داد.

در مرحله 4. 1 نهایی برزیل در مقابل ولز بازی می كرد. برزیل در این بازی 1-0 پیروز شد و پله زننده تك گل بازی بود.

این اولین گل ملی پله در جام جهانی بود و در پایان بازی های فینال پله 6 امتیازی شده بود.

3 حرت عالی او در مقابل فرانسه در بازیهای 2. 1 نهایی با دو گلی كه در بازی فینال به سوئد زد تكمیل شد. یكی از گلهای او توسط كارشناس و نویسنده فوتبال «برایان گرانویل» در كتابش به نام داستان جام جهانی «تلاش نفس بر» نام گرفت:

سخنان نویسنده :] در منطقه پلانتی توپ بلندی را با ران پایش مهار كرد و به سرش رساند و با چرخشی آن را از سوسون گذراند[. پله همه گل ها را ساخته بود و باعث شكست 5-2 سوئد در مقابل دیدگان هموطنان خود و در مهین خودشان شده بود. برزیل برای اولین بار قهرمان جام جهانی شده بود و قهرمان جوان ما می رفت كه در راه شهرت و ترقی بین المللی خود گام بردارد.

در سال 1962 برزیل پادشاه بی شك فوتبال و پله قهرمان بازیكن جهانی بود او تنها 21 سال داشت و به نظر می رسد كه بازیهای فینال شیلی به محبوبیت پله خدشه وارد كند!!!

اولین بازی آنها در برابر مكزیك بود. برزیل این بازی را 2-0 برد و پله با گل درخشان خود كه پس از رد كردن 4 بازیكن خط دفاعی آن را به ثمر رساند دوباره درخشید ولی در بازی بعدی با نتیجه 0-0 در مقابل چك و اسلواكی پله دچار كشیدگی و پارگی عضلات شد و از بازیهای بعدی كناره گرفت. برزیل در این مسابقات برای دومین بار قهرمان شد و در فینال چك اسلواكی را 3-1 شكست داد. ولی اگر سال 1962 برای پله سال خوبی نبود سال 1964 بدتر بود چه برای پله و چه برای تیم كشورش .

سال افتخار و پیروزی تیم انگلیس، سالی كه برزیل كاپ را بعد از 12 سال واگذار كرد و بعد تیم برزیل در اولین مرحله دوره بازیها جام جهانی را ترك گفت. این درست وقتی بود كه پله توسط بازیكنان پرتقال ضربه خورده بود. برزیل در این سال فقط 3 بازی داشت كه هر سه در «ورزشگاه گودیسون پارك باشگاه اورتون» انجام شد. آنها با یك نتیجه قابل قبولی 0-2 بلغارستان را شكست دادند كه یكی از گلها را په از روی یك ضربه آزاد به ثمر رساند. در بازی دوم كه پله مجروح شد تیم برزیل 1-3 مغلوب تیم لهستان شد. پله دربازی تهاجمی با پرتغال حضورداشت ولی به زودی معلوم شد كه هنوز سلا متی كامل خود را باز نیافته است. مربی تیم بعد از شكست باور نكردنی در مقابل لهستان هدف تغییر در وضعیت تیم ایجاد كرده بود كه در این بازی هیچ تفاوتی ایجاد نكرد. علیرغم جراحتهای زیاد به پله با وضع نامناسبی كه داشت از طرف داور انگلیسی، جورج مك كیب، (George Mc cobe) اجازه بازی در زمین داده شد و پرتقال 3 بر 1 برزیل راشكست داد.

پله عهد كرد كه دیگر در هیچ جام جهانی ظاهر نشود ولی در سال 1970 او نظر خود را عوض كرد. اینبار بازی ها در مكزیك سوزان برگزار می شد و برزیل یكی از بهترین و مقاومترین تیم های حاضر بود.

پله كه در آن سالها یك مرد 29 ساله بود، بازیكن كار كشته ای شده بود كه اینبار به همراه بزرگانی چون دی ولینو، توستائو و جیرزینو یك تیم تهاجمی را ساخته بودند. در اولین بازی در برابر چك و اسلواكی به نتیجه 4 بر 1 دست یافتند. گل اول توسط ری ولینودریك ضربه آزاد و دومی توسط پله زده شد و دوتای آخر را جیوزینو به ثمر رساند.

بازی بعد در مقابل انگلستان بود و چه بازی هیجان آوری بود بسیاری از كارشناسان به تیم انگلستان به خاطر پیروزی سال 1966 بسیار با احترام می نگریستند.

آلن مولری (Alan Mullery) به عنوان بازیگر كنترل كننده پله گماشته شده بود تا به نوعی جلوی بازی هنرمندانه اش را بگیرد ولی آیا می توان یك نابغه را كنترل كرد. دو دقیقه دهم، پله نه تنها از او بلكه از خط دفاع تیم انگلیس هم گذشته بود تا توپ را به جیزنیو برساند. این توپ چیزی كمتر از یك گل نداشت و درست در هنگامی كه توپ وارد دروازه لی شد توپ با ضربه دست، گوردون بانلكس مهار شد. پله در مقابل میلیون ها نیز به مقام «وزیر ورزش برزیل» دست یافت و هنوز بعد از گذشت سالها او چنان عظمتی دارد كه هر بار نام تیم برزیل مطرح می شود اولین نامی كه بر لبها جاری می شود« پله » است....یكه و تنها.

 تولد: ۲۱ ژوئن ۱۹۵۵
▪ محل تولد: جوئف - فرانسه
▪ باشگاه ها: نانسی، سنت اتی ین و یوونتوس
▪ افتخارات: قهرمان جام ملت های اروپا ،۱۹۸۴ مقام سوم جام جهانی ،۱۹۸۶ بهترین بازیکن جام جهانی ،۱۹۸۲ قهرمان جام باشگاه های اروپا،۱۹۸۵ قهرمان جام برندگان جام اروپا ،۱۹۸۴ مرد سال فوتبال اروپا ۱۹۸۳ ، ۱۹۸۴ و ،۱۹۸۵ مرد سال فوتبال جهان ۱۹۸۴ و ۱۹۸۵ و آقای گل و بهترین بازیکن جام ملت های اروپا ۱۹۸۴
▪ تیم ملی: ۷۲ بازی ، ۴۱ گل
▪ حضور در جام جهانی: ۳ دوره (۱۹۷۸ ، ۱۹۸۲ و۱۹۸۶) ۱۶ بازی ، ۶ گل
میشل پلاتینی که نوه یک مهاجر ایتالیایی تبار بود سال ۱۹۵۵ در فرانسه متولد شد و مبدل به برترین چهره فوتبال قاره اروپا در دهه ۸۰ گردید. او فوتبال حرفه ای را با باشگاه نانسی و در سال ۱۹۷۲ آغاز کرد و پس از ۷ فصل حضور در این تیم به سنت اتی ین پیوست. میشل در المپیک ۱۹۷۶ در تیم فرانسه حضور داشت و ۲ سال بعد در اولین جام جهانی زندگی اش به میدان رفت. او به سنت اتی ین کمک کرد قهرمان لیگ فرانسه شود و سپس با مبلغ ۷/۱ میلیون دلار در سال ۱۹۸۲ به یوونتوس پیوست. او همین سال در جام جهانی اسپانیا به همراه فرانسه به مقام چهارم رسید و با ارائه بازی های زیبا به عنوان بهترین بازیکن جام انتخاب شد. پلاتینی ۵ فصل طلایی را در یوونتوس گذراند و با این تیم به ۲ عنوان قهرمانی لیگ ایتالیا و یک قهرمانی اروپا دست یافت. پلاتینی در ۳ سال پیاپی عنوان بهترین بازیکن اروپا را به دست آورد که در نوع خود رکورد جالب توجهی است. اوج هنرنمایی پلاتینی جام ملت های اروپا در سال ۱۹۸۴ بود که تیم فرانسه با ۹ گل او به مقام قهرمانی اروپا رسید. در آن زمان تیم ملی فرانسه با حضور وی، ژان تیگانا، آلن ژیرس، لوئیز فرناندز و ... پرقدرت ترین تیم اروپا بود و با این ترکیب عازم مکزیک شد تا افتخاری دیگر درجام جهانی به دست آورد.در جام جهانی ۱۹۸۶ مکزیک، تیم فرانسه با هدایت پلاتینی موفق به حذف برزیل در یک چهارم نهایی شد؛ دیداری که زیباترین بازی تاریخ جام جهانی خوانده می شود. یاران پلاتینی در نیمه نهایی درضیافتپنالتی ها مغلوب آلمان غربی شدند تا پس از پیروزی بر بلژیک به عنوان سومجام جهانی رضایت دهند. اسطوره بزرگ فوتبال فرانسه و باشگاه یوونتوس در سال ۱۹۸۷ در دیداری که بزرگترین ستارگان فوتبال جهان در آن حضور داشتند از دنیای توپ گرد خداحافظی کرد.
پلاتینی به عنوان مسئول برگزاری جام جهانی ۱۹۹۸ توانایی های خود را در مدیریت فوتبال به نمایش گذاشت و پس از آن به عضویت کمیته اجرایی فیفا درآمد. پلاتینی در ماه های آغازین سال ۲۰۰۷ به عنوان رئیس جدید یوفا انتخاب شد تا یکی از تأثیرگذارترین چهره های فوتبال دنیا در آغاز قرن بیست و یکم باشد.